Şiirlere can veren bir kadın,
Kalbimin buğulu camlarında adın,
Yazıyor mısralar boyu beyaz tebeşirlerle,
Yazıyı ilk keşfeden benim, bu şiirlerle!
Adının geçmediği her cümle boş birkaç lafz,
Adını anmak bilcümle her gün bana farz.
Toprağa can veren anasın memleketime,
Bir âlim, ilim veren, ilhamın mektebine…
Bir kadın, önünde diz çökmüş asırlar,
Heybesi sevda dolu, zümrütten kasırlar…
Duruyor karşımda sen yüklü limanda,
İçi hınca hınç dolu, bu vakar imanda.
Onu anımsatan her şeyin peşinden,
Gidiyor ayaklarım, ayrı ayrı eşinden.
Bir kadın, korkuları zifiri dipsiz bir kuyu,
Kimselerin uğramadığı köhne bir kuytu.
Bir başına, dünyaya yeten uçsuz bir sine,
Sihirli değneği, ince uçlu bir iğne!
Bir kadın, hiçlik mertebesinde muhabere,
Sonsuz müjde, cennetten gelen habere…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder